Konijnenspelen III - Discussietopic

Konijnenspelen III - Wat vooraf ging

Een oude vrouw staat iets verder vrij ongemakkelijk naar je te staren. De blik is op je vastgepind, je probeert eruit te ontsnappen, maar het lukt niet. Ze blijft je met die prikkende ogen aankijken, alsof ze door je heen kijkt en tegelijkertijd heel je lichaam bestudeert, observeert en analyseert. De angst overmeestert je, je bevriest helemaal en krijgt het zelfs moeilijk met ademen. Wat is dit voor iets, dit heb je nog nooit meegemaakt. Waarom doe je opeens zo flauw? Of ja, waarom doet die vrouw zo. Wat voor vrouw is het eigenlijk. De oude vrouw gaat in zwarte kleren gehuld, maar voor de rest is er toch niets speciaals aan. Je weet het niet goed, wilt het eigenlijk ook niet weten en je gewoon omdraaien en weglopen, maar dat gaat niet. Dit is echt vreemd. Waarom ik. Je kijkt rond je, dat lukt je nog net. Niemand anders gedraagt zich anders als normaal, enkel die vreemde vrouw. Niemand lijkt het ook door te hebben, alsof je onzichtbaar bent. Dan opeens is ze weg. De verlamming is doorbroken. Je weet eigenlijk niet of je blij moet zijn of nog meer schrik moet hebben, want ze is nergens meer te bespeuren. Je kijkt angstig om je heen, maar ze is echt nergens meer. Brr, je schudt het akelige gevoel van je af en je gaat verder met wat je aan het doen was. Maakt niet uit, die enge dame is weg, waarschijnlijk sterft ze nog eerder dan dat je ze zou tegenkomen. Niets speciaals. Je lacht jezelf nog even uit met deze gebeurtenissen en hoe zielig je eigenlijk wel niet was en niet veel later ben je de oude vrouw al vergeten en is ze al bijna uit je geheugen geband.

Opeens staat ze daar terug, vlak voor je. Je kan geen kant meer op. De vorige gebeurtenis springt weer voor je en de angst neemt het terug over. Je kijkt rond je maar er is niemand in de beurt, enkel de vrouw. Je wilt om hulp roepen, maar er komt niets uit je mond. Je wilt vluchten, maar zowel je benen als de rest van je onderlichaam weigert mee te werken. Je slaat je handen in de richting van de vrouw, maar daarvoor staat ze te ver van je vandaan waardoor je niets dan lucht raakt. Je panikeert, gehyperventileert bijna, enkel door het aanzicht van die enige vrouw. Je weet dat je aan het overdrijven bent en kalm moet blijven, maar toch kan je niet anders. De vrouw staat je weer gewoon aan te kijken, je hebt geen idee wat er juist allemaal aan het gebeuren is, maar kan niets anders dan lijdzaam toekijken, als een toeschouwer op de eerste rij in een 3D cinema.

Een enkele seconde, minder zelfs. Een enkele keer met je ogen knipperen, alhoewel je niet zeker bent dat je tijdens dit hele gebeuren met je ogen hebt kunnen knipperen. Opeens is ze terug weg, de vrouw. Maar deze keer ben je nog steeds verlamt. Je probeert je hoofd te draaien, maar dat gaat niet meer. Je bent helemaal verlamt. Je weet totaal niet meer wat te doen. De paniek neemt terug alles over. Je ademhaling en hartslag stijgt in explosieve vorm. Elk moment van spanning is een moment te veel. Je hoort iemand zachtjes hijgen achter je. Hier was niemand? De vrouw? Wat? Nee. Dat. Kan. Niet. Nee. Zou het. De spanning stijgt. Je hart bonkt sneller dan ooit tevoren. De ademhaling is nog net te horen boven het bonken van je kleine bange hartje. Je hoort iets slurpen. Je spitst je oren, je staat helemaal strak. Bijna op ontploffen. 'Ik heb je.', de stem doorsneed de stilte als een mes door beter. Je hebt amper tijd om de woorden te begrijpen. De stress en druk wordt je te veel. Je verliest bewustzijn, wetende dat dat het slechtste is dat je kon overkomen. Of misschien het beste.

Je wordt wakker. Je weet niet waar je bent. Je kijkt rond je. Je zit in een soort kooi. Naast je ligt een reuzenversie van iets wat een wortel moet voorstellen. Verder zie je pittig weinig. Je voelt iets vreemd, iets raar. Je staat recht en valt voorover. Je wilt nog net je handen zetten, als je merkt dat het vanzelf gaat. Je staat nu op 4 poten en het voelt wel comfortabel zo. Je probeert je hoofd zo te draaien dat je alles ziet, maar merkt dat het moeilijk gaat. Je krijgt uiteindelijk een beeld en geloofd je eigen ogen niet. Als dit hele avontuur niet vooraf was gegaan had je het nog niet eens gedroomd. Je mensenhuid en menselijke structuur had zich ingeruild voor de lichaamsbouw en de pluizige vacht van een konijn. Je vraagt je af in welke vreemde droom je terecht bent gekomen en wanneer je eindelijk wakker zou worden. Je valt uit pure miserie maar in slaap, in de hoop dat dat je uit deze vreselijk uit de hand gelopen droom zou halen. Maar diep vanbinnen weet je stiekem dat het levensecht is. En jij temidden van deze chaos bent beland.

Een harde por in je zei maakt je wakker. Je kijkt nog wat versuft om je heen en wordt na nog een por pas echt wakker. Je veert lichtjes op, maar tot je spijt merk je dat je nog steeds een mooie, witte vacht hebt. Naast je staat nu een ander konijn, iets kleiner dan jij. Het schuift de wortel naar voren, en kijkt je daarna lief aan. 'Je moet eten schat, anders overleef je het niet. Er zijn er al te veel nodeloos gestorven.' Je kijkt het konijn maar wat vreemd aan. WTF is dit voor droom. Maar toch peuzel je enkele seconden later van de sappige wortel. Je had wel honger en zou er nog wel enkele op kunnen. Je zit nog steeds in een kooi, maar in deze kan je enkel de plafond zien. Het is hier vrij donker dus je ziet om je heen niets dan duisternis. Het konijn dat je net ontmoet hebt port je nogmaals en draait zich vervolgens om. Je volgt hem, wat blijkbaar inderdaad zijn intentie was. Je hebt geen idee waar je naartoe gaat, maar volgt gewoon het konijn dat je wakker heeft gemaakt en voedsel heeft gegeven.

Door het duister zie je niet veel meer dan het schattige staartje van het konijn voor je. Je blijft doorstappen, geen idee waar je heen gaat of hoe lang het duurt. Je overdenkt de gebeurtenissen en probeert te vatten wat er gebeurt is. Opeens bots je tegen het konijn voor je. 'Sorry' mompel je nog, maar hij lijkt het niet eens gevoelt te hebben. Diep in je gedachten verzonken, heb je niet eens doorgehad dat het hier opeens lichter is, geen idee waarom, maar opeens lijkt het of iemand de zon terug heeft aangestoken. Je kijkt rond je en ziet enkele andere konijntjes, die allemaal één voor één naar jou staan te staren, bizar.

Je luistert naar hun verhaal. En aangezien je toch geen enkele andere keuze hebt, besluit je ze maar te geloven. De vrouw in het zwart zou een of andere heks zijn, of in ieder geval een vreemd figuur met magische krachten. Als dat nog niet erg genoeg is, zouden al deze konijnen hier, een stuk of 20 allemaal ooit echte mensen zijn geweest, maar ondertussen allemaal tot konijntjes zijn verandert. Alsof dit niet erg genoeg is, sinds enkele dagen verdwijnen er dagelijks konijntjes. Men weet niet waar deze heen zijn. Maar er is hoop, er is een kans om hier nog weg te geraken vooraleer mysterieus te verdwijnen. Er is een ontspanningsplan gemaakt, enkel zal niet iedereen weg kunnen geraken. Het plan is slechts voor enkele konijntjes, en zelfs dan, dan ben je buiten de kooi. Wat er je dan te wachten staat weet niemand.

Het verhaal is moeilijk te begrijpen, maar veel keuze is er niet. Het is het enige ding dat je kan doen om hopelijk uit deze verdomde droom te ontsnappen en terug wakker te worden. Geen idee of dat uberhaupt mogelijk is, maar je bent wel vastbesloten te ontsnappen, wat het ook kost. Iets anders kan je toch niet. En zo, met deze uitdaging, deze proef, dit doel begint de 3e editie van de konijnenspelen.

Amen.

Konijnenspelen III - Discussietopic